Gustaw Morcinek urodził się 25 sierpnia 1891 roku w Karwinie na Śląsku Cieszyńskim, jako czwarte, najmłodsze dziecko Marianny i Józefa Morcinków.
W 1892 r., w wyniku tragicznego wypadku, poniósł śmierć jego ojciec i cały trud wychowania spadł na matkę. Aby utrzymać rodzinę, kobieta podejmowała się wielu ciężkich prac, ale sytuacja materialna rodziny stawała się coraz trudniejsza. W 1897 roku Gustaw Morcinek rozpoczął edukację w szkole powszechnej. Po jej ukończeniu, w 1905 roku, musiał pójść do pracy, by zarabiać na swoje utrzymanie. Początkowo zaczął pracować w cegielni, ale była to praca mało płatna, nieciesząca się społecznym uznaniem. Wybrał więc kopalnię. W karwińskiej kopalni, w której pracował, zaczął działać w Stowarzyszeniu Katolickich Robotników „Praca”, co rozbudziło w nim pasje czytelnicze i teatralne.
W wieku szesnastu lat został bibliotekarzem „Pracy”. Wpływ tego wydarzenia był znamienny dla całego życia Morcinka – określił życiową drogę pisarza. Dobrze zaopatrzona w księgozbiór biblioteka obfitowała w dzieła klasyków literatury, Morcinek mógł wreszcie zaspokoić głód literatury. Możliwość dalszej nauki stworzyli mu koledzy górnicy, którzy wsparli go finansowo. W 1910 roku Morcinek wyjechał z Karwiny i rozpoczął naukę w Seminarium Nauczycielskim Męskim Towarzystwa Szkoły Ludowej w Białej. Po ukończeniu seminarium, w 1914 roku, został wcielony do armii austriackiej. Rok później, z powodu rany ramienia, został zwolniony ze służby. Od 1921 roku zamieszkał w Skoczowie, gdzie podjął pracę nauczyciela w szkole wydziałowej. Przez cały okres okupacji przebywał w obozach koncentracyjnych. Do Polski, na Śląsk, powrócił w 1946 roku. Zmarł na białaczkę limfatyczną w Krakowie 20 grudnia 1963 roku. Pogrzeb pisarza odbył się 23 grudnia w Cieszynie.